Intro

Neden yazıyorum? Bilmiyorum.

Kafadan geçenleri birkaç garip şekilli karaktere büründürüp, bilgisayar marifetiyle internet denen ortama aktarmak… Arada çok fazla kademe var ama olsun. Herşeyi yazamıyor tabi insan. Ben daha burada 3-5 tuşa basmışken, kafamda neler uçuşuyor ben bile takip edemiyorum.

Niye yazıyorum? İnsan herşeyi, herkese anlatamıyor. Sonuçta yaptıklarınız, söyledikleriniz her zaman karakteriniz ve şahsınızla ve hatta adınızla bağdaştırılıyor. İnsanların kafasında, sizin adınızla bağdaştırdığı bir karakter ve bir beklenti intervali var. O aralığa düşmediğinizde;gözler belertilip çeşitli beyinlerde çeşitli soru işaretleri doğurabiliyorsunuz. Tabi bir de iş hayatının içinde olmak var. Belli normlar haricinde davranmak. Kariyer planı denen şey bu ülke sınırları içinde, başbakanın karısının kafasındaki türbanın sağa ya da sola kaymasıyla değişebilen birşey iken, hayatınızı tümden karartabilir. Aynı sebepten mütevellit twitter’da yazdıklarımı facebook’ta paylaşamıyorum.

Yıllardır çalışıyorum. 97’den beri. Hayatın daha hızlı kayıp gidebileceği, başka bir aktivite yoktur bu dünyada. Insanın tüm gününü bir ofis ve onun işleri ile heba ediyor olması çok yazık değil mi? Gel gör ki bunun karşılığında, rahat bir hayat devam ettiriyorum. O yüzden çalışmayı seviyor muyum? Tartışılır... Tartışırız yeri geldiğinde. Şimdi değil.

Araya bir de evlilik sıkıştırdım. Sonra boşandım. Çok da mutlu oldu bu boşanma olayı ama şunu bilir şunu söylerim; doğru insanla yapıldığı sürece evlilik dünyanın en güzel şeyi. Doğru insanı bulmak biraz meşakkatli olabiliyor ama buna dikkat etmek gerekiyor.

Hayattaki mottom: Herkes mutluluk getirir. Kimileri gelirken, kimileri giderken. Her zaman böyle olmuyor ama olsun. Hayat devam ediyor… Yazdıkça… Yaşadıkça…